Over een paar weken, op zondag 14 april, wordt er weer gekwallebald aan de Venbergseweg in Dommelen. Ieder jaar trekken honderden scholieren, twintigers en dertigers hun oude kloffie aan om de strijd om de zandzak en de waterbak aan te gaan. Opnieuw doken we in de belevingswereld van de deelnemers, en stelden die bekende 1 miljoen euro vraag: waarom?
Zoals aan een zeer opvallende deelneemster vorig jaar. Nina van den Broek kwam als reporter van Omroep Brabant naar het Kwalveld, en vertrok uren later, en iets smeriger, als gelouterd gast-kwalleballer. De verleiding bleek niet te weerstaan. “Even verslag doen bij het Kwalleballen kan natuurlijk niet,” verklaart zij haar keuze een jaar later. “Dan moet je zelf ook de modder in! Ik kon binnen no time bij wel tien gezellige teams aansluiten, alleen koos per ongeluk het team met rugbyspelers (oeps). Ik heb weinig punten gescoord op het veld.. maar gelukkig wel daarna met bier drinken in de tent 😉”. Ook wel weer een herkenbaar verhaal, want de Kwallebal teams staan erom bekend altijd open staan voor gastspelers.
Anneke Maas kent een veel langere aanloop naar haar deelname. Als oud-scheidsrechter had ze een schat aan ervaring toen ze uiteindelijk zelf als speler het veld opliep. Ze weer dus waar het over gaat: “Kwalleballen dat zijn de feestjes vooraf, het vies worden, het lomp spelen, wedstrijden kijken van jong en oud, de zon die bijna altijd door weet te breken, en altijd afsluiten met muziek en een biertje met mensen uit het dorp, maar ook van ver. Maak je borst maar vies!”
Zo kernachtig heeft de organisatie het zelf nog niet in al haar PR-berichten weten te duiden denken wij. Maas vervolgt haar beweegredenen: “Zelf ben ik 7 jaar geleden via rugbyclub The Vets bij Kwalleballen beland. Eerst een paar jaar scheidsrechter en nu 2 edities zelf meegedaan. Het maakt niet echt uit of je scheidsrechter of speler bent: je wordt toch wel vies. De eerste keer dat ik een wedstrijdje floot ben ik als "bedankje" in de modder gegooid.”
Die eer kent niemand beter dan Tjalf van Schaik, met zijn team ooit eeuwig tweede, maar uiteindelijk eenmalig winnaar en naamgever van de FC Kansloos-trofee. Hij blikt nostalgisch terug op de tijd dat al zijn vrienden nog niet gesetteld waren: “Met ons vrienden evenemententeam FC Kansloos deden we eigenlijk overal aan mee: het Vetstifal, basketbal toernooien en laser quest toernooien. En het Kwalleballen kun je dan in Valkenswaard niet missen natuurlijk. Ik heb het dozijn volgemaakt. De meest bijzondere herinnering in die 12 jaar is dat we als eeuwige runner-up eindelijk een keer de finale wonnen.” Een trotste grijns tekent zijn gezicht, haast onherkenbaar zonder modder. Om vervolgens te mijmeren over een toekomst waarin voor Kwalleballen weer een grotere plek komt: “Helaas doen we dit jaar vrij kansloos niet mee, maar ik hoop dat we over een paar jaar FC Kansloos 2.0 mogen lanceren. Veel van ons zijn ondertussen ouders geworden van prachtige kinderen die het ongetwijfeld ook goed in de modder zullen doen.” Gevraagd naar de gouden tip voor deelnemers is hij duidelijk: “Vergeet de gouden rakker tussen de wedstrijden niet. Ook al is het geen Guinness, it gives you strength.”
Een tip die ook voor veel bezoekers als muziek in de oren klinkt. En Maas snapt wel waarom: “Tja, Kwalleballen, het voelt altijd een beetje als het begin van de lente, wanneer iedereen weer tot leven komt en naar buiten gaat!”
Deel # uit de rubriek "Wat beweegt mensen toch om zich over te geven aan de modder van het Kwalleballen? De 1 miljoen euro vraag die iedere toeschouwer op enig moment door het hoofd schiet." Wij stelden hem aan de mannen en vrouwen die het doen. Vandaag aan #
